De verloren trouwring.

De verloren trouwring, een verhaal van vastberadenheid en hulp.

Na 27 jaar verkering moest het er dan eindelijk maar eens van komen, het huwelijksbootje. Ondanks dat mijn vrouw en ik ruim de tijd hadden gehad om alles voor te bereiden, waren de trouwringen helaas nét te laat voor de officiële plechtigheid. Niet getreurd, een extra etentje werd gepland waarbij onze kinderen -beide inmiddels volwassen en getuigen van ons huwelijk- ons de ringen hebben omgeschoven.

Na een uitermate gezellige avond was er de volgende ochtend de werkelijkheid van alledag en wachtten weer de gebruikelijke taken. De tuin lag vol met blad, dus gewapend met de bladblazer ging ik aan de slag. Na een paar uur zwoegen was het tijd voor koffie waarbij onze dochter, die ook was aangeschoven, me terloops complimenteerde met het feit dat ik zo slim was geweest om mijn ring af te doen alvorens de tuin in te gaan.

Waar is de verloren trouwring dan toch

Mijn blik verschoof naar mijn hand en paniek en ongeloof maakten zich van me meester bij het zien van mijn ring loze vinger. Mijn fonkelnieuwe trouwring was foetsie … na amper 20 uur dragen! Hoe kon ik zo stom zijn?! Optimistisch als ik ben dacht ik meteen ‘die kan niet ver weg zijn’. Ik wist immers precies waar ik was geweest en waar ik had gelopen. Dus toog ik vol goede moed terug de tuin in, maar naarmate de uren verstreken verdween ook mijn hoop op een goede afloop. Een uiterste poging waarbij ik ’s avonds laat als een ware Sherlock Holmes nog in het donker met een zaklamp heb lopen zoeken liep ook op niets uit.

Stichting Gevonden-Verloren zoekt vaker naar een verloren (trouw)ring.

Op internet was mijn vrouw inmiddels de site van de stichting Gevonden-Verloren tegengekomen. Verbaasd over het feit dat zoiets bestaat, besloten we het een kans te geven. Onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ vulden we diezelfde avond nog onze gegevens in op de site. En warempel, de volgende dag werd ik teruggebeld door een zeer vriendelijke man die snel en adequaat een vrijwilliger uit de regio wist te strikken voor dit schijnbaar eenvoudige klusje. Medewerker Ton zou ons uit de brand gaan helpen en bood aan om diezelfde middag nog langs te komen. Het slechte weer gooide echter roet in het eten en dwong ons om nog even geduld te hebben tot de volgende ochtend.

Ruim voor de afgesproken tijd van 8:00 uur stond Ton op de stoep met zijn spullen en na een korte voorbereiding ging hij aan de slag. Alle plekken die in aanmerking kwamen werden door Ton grondig en vakkundig doorzocht. Maar wat vooraf een fluitje van een cent leek, bleek gaandeweg toch aardig tegen te vallen. Stiekem zonk de moed ons al een beetje in de schoenen. Bij Ton niet. Ton is van het kaliber dat niet voor één gat te vangen is.

Ton pakt zijn pinpointer erbij en dan is het raak, daar ligt de verloren trouwring.

Onvermoeibaar zocht hij verder en ineens was daar het verlossende woord … ‘ik heb hem!’.

Ver achter de beoogde plaats waar we zijn schuilplaats hadden vermoed, had de ring een plekje gevonden in een hoop bladeren waar hij zonder de tussenkomst van Ton waarschijnlijk tot in lengte van dagen zou blijven liggen. De blijdschap was enorm.

Na afloop dronken we nog een kopje koffie, waarbij Ton ons heeft geamuseerd met zijn verhalen over eerdere vondsten en bijzondere ontmoetingen. Mensen helpen en ze herenigen met verloren, dierbare spullen dat is wat hem onmiskenbaar veel voldoening geeft.

We willen de stichting -en met name Ton- nogmaals enorm danken voor de inzet. En de ring? Die moet eraan geloven en wordt een maatje kleiner gemaakt.