Een rollercoaster van emoties!

🎉 Een rollercoaster van emoties! 🎢

Bij Gevonden-Verloren maken we elke dag de wildste, gekste en meest bizarre avonturen mee! Soms voelen mensen zich een beetje beschaamd en durven ze niet meteen te vertellen wat er aan de hand is. Maar wat als zelfs de oprichter en voorzitter van de club zoiets overkomt?

Diezelfde gedachten spookten door mijn hoofd, en dezelfde vragen werden gesteld door onze vrijwilligers. “Heb je het aanvraagformulier wel correct ingevuld?” “Ben je er zeker van dat je het daar verloren bent…?”

Emotie na het verliezen maar ook emotie bij het terugvinden.

Maar laten we teruggaan naar het verhaal van de dag van verlies en de dag van de vondst!

Het was het jaar 2022, een ring verloren bij Poldersport de Kwakel. Een zoektocht die uitmondde in een ware schatjacht! Eén ring was snel gevonden, en de vraag rees of we op specifieke plekken konden zoeken naar andere items. Terwijl we klaar waren met duiken en onze fles leegmaakten, kwam er plots een monteur die vroeg of we nog even in een ondiep gedeelte konden kijken voor gereedschap dat net in het water was gevallen. In de haast vergat ik dat ik mijn eigen sieraden weer om had gedaan.

Na het vinden van het gereedschap, het opruimen en een welverdiend bakje koffie, stapte ik in de auto en besefte ik dat mijn dierbare knaak niet meer om mijn vinger zat. Ja, een knaak van fl 2,50 uit de goede oude gulden tijd! Ton, een van onze vrijwilligers, had deze speciaal voor mij gemaakt. Bijna zeker dat hij daar moest liggen, wat nu?

Dagen werden weken, weken werden maanden, maar toch vergat ik de ring niet. Een zoekdag werd gepland voor vele andere items, maar nog steeds had ik niemand durven vertellen dat mijn eigen ring daar lag. Dat was iets wat ik pas bij een definitief akkoord zou melden tijdens de briefing.

Het jaar 2024 bracht een grote groep vrijwilligers samen om te helpen zoeken naar ringen, sleutelbossen, telefoons en vele andere sieraden. Een apart verslag over deze dag volgt nog in een andere blog.

Ik ben hier zelf ook een ring verloren.

Op zondag 21 april was het zover. We verzamelden en ik moest met de billen bloot: “Ik ben hier zelf ook een ring verloren,” vertelde ik, gevolgd door een hoop gelach en opkomende vraagtekens bij mensen. Ik gaf uitleg en verontschuldigde me bij Ton dat ik niets had durven zeggen.

Iedereen wist wat de planning was voor die dag, maar mijn ring stond niet op de lijst. Toch begonnen Sylvia, Peter, Mitchell en ikzelf in dezelfde hoek. Sylvia en ik gingen het water in en al snel waren we in de buurt waar mijn ring moest liggen. Ik wilde er naartoe zwemmen en plots ging de radar af! Ik zei tegen Sylvia: “Ik ga hier naar beneden.” Met de pinpointer vond ik mijn ring – donkerder dan ik me herinnerde en enorm stinkend, maar hij was terug!